"I - Скопје во Настапите од 1941 и 1944 година
II - Централен Комитет на Народната милиција за Македонија (30.08-09.09.1944)
Местен Комитет за град Скопје и околијата (10.09 - Втора половина на октомври 1944 година)
...Не мал број луѓе во науката, културата и просветата во истражувањето на нашето минато се служат со крајно непозволени начини и средства во говори, предавања, написи, осврти и други печатени изданија, со кое што го загрозуваат не само својот личен авторитет, туку и авторитетот на Републиката пред целиот свет. Тие како да се натпреваруваат во изопачување на историската вистина, и, користејки ја коњуктурата на уште нерешеното македонско прашање за карактеристични цели лесно збогатување, создаваат непремостлив јаз меѓу одделните генерации и ги рушат сите столбови на мостот за зближување со балканските народи и поспецијално Бугарија. Ја бришат безгрижно и неконтролирано врската помеѓу она што беше вчера со она што е денес и што ќе биде утре. На тој начин, заслепени од аспектот на еден невозможен прагматизам не се во состојба да согледаат, дека вместо да испишуваат веѓи всушност вадат очи, дека вместо да дадат конструктивен придонес за изградба и целокупното ослобување и обединување на Македонија, всушност го копаат нејзиниот гроб. Динарот се покажа појак од патриотизмот, појак од честа и достоинството, појак од вистината....
Сите тие остатоци од некогашното македонско ослободително движење во паролите "автономна", "федеративна", "независна" македонска буржоазна или советска држава, покажаа и докажаа и во овој решавачки момент за Македонија дека, надвор од одделни сепарастички формални пројави, во основата биле секогаш за нејзиното присоединување кон Бугарија, дека се раководеле од сознанието за бугарскиот карактер на Македонија и дека го сметале македонското прашање за бугарско национално прашање. Тоа важи за сите нејзини крила: од врховисти до централисти, бидејки и едните и другите, како Бугари, се најдоа на исти позиции. Тоа важи и за сите бугарски политички партии и организации: од крајната десница до крајната левица на чело со БКП, кои што зедоа учество во војните од 1912 и 1913 година, Првата, и како ќе видиме, во II светска војна, признавани како ослободители за обединението на бугарската нација. Во колку пак имаше некаков отпор, тој беше повеќе словесен и книжен, пропаганден, и нема врска со идејата за постоењето на македонската нација....
Во тој однос, Македонија, во која пробугарските чувства у расположења не беа згаснати (доволно е да го прелистате југословенскиот печат од 1918 год. до тој момент, за да се уверите во тоа), со право се надеваше на нешто друго, што нема да има врска со довчерашното српско и грчко ропство. На тоа се надеваа и македонската емиграција расфрлана низ целиот свет, и БКП на чело со Трајчо Костов, и ПК за Македонија на чело со Методи Шаторов - Шарло. За сите нив распаѓањето на бивша Југославија беше нешто неминовно, а војната на Германија против неа ослободителна за Македонија, сметана како бугарска земја..."
Книгата е предоставена за сканиране от Г. Сами;

Източник: Сканирана от оригинален екземпляр

Автор: Васил хаджи Кимов (1903-1992) е български революционер и общественик, деец на Македонската младежка тайна революционна организация, Македонската народна студентска група, Вътрешната македонска революционна организация (Обединена) и на Българските акционни комитети. Племенник(внук) е на революционера Владислав (Славчо) Ковачев. След 1944 г. Васил хаджи Кимов е арестуван от новата югославска власт и през февруари 1946 г. е осъден, първо, на смърт чрез разстрел, а после Върховният военен съд заменя присъдата му с двайсет години затвор, от които излежава само единайсет в затвора в Идризово.
За повече информация за Васил хаджи Кимов тук

---